Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη.







'Eνα ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής είκοσι χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας
 συγκεντρώθηκαν  για να δουν μια αγάπη χρόνων.
Στις χαμηλές θέσεις μιας θύρας-αυτές που είσαι πολύ κοντά
στο χορτάρι αλλά έχεις περιορισμένη ορατότητα στο υπόλοιπο
γήπεδο- κάθονται τρία παιδιά και λίγο πιο μπροστά τους
κρεμασμένος απο το κάγκελο βρίσκεται ένας μπόμπιρας,
πιθανότατα στις πρώτες του εμφανίσεις στο γήπεδο.

Μια στραβοκλωτσιά φέρνει τη μπάλα στην κερκίδα ανάμεσα
στον μπόμπιρα που γκρεμοτσακίζεται για να πάει να την
πιάσει και στα τρία παιδιά. Ο μπόμπιρας την πιάνει στα
χέρια του όλο χαρά αλλά το ένα από τα τρία παιδιά του την
αρπάζει από τα χέρια και γυρίζει στη θέση του.

Κάπου εδώ θα μιλήσουμε με αριθμούς..

-20.000 άνθρωποι στο γήπεδο.
-18.000 είδαν την στραβοκλωτσιά.
-5.000 είδαν τη μπάλα να πηγαίνει προς την κερκίδα.
-1.300 είδαν το σκηνικό με τον μπόμπιρα και τα παιδιά.
-412 γιούχαραν τα παιδιά.
-76 τον έβρισαν.
-15 του φώναξαν να δώσει την μπάλα στον μπόμπιρα.
-198 είδαν το ball boy να κατευθύνεται προς την κερκίδα
για να πάρει πίσω τη μπάλα.
-3.800 είδαν το παιδί να πετάει τη μπάλα προς το ball boy
με ένα κάπως άτσαλο αράουτ.
-5.174 είδαν τη μπάλα να σκάει 5-6 φορές στο ταρτάν
διαγράφοντας μία τρελή πορεία 35 μέτρων για να καταλήξει
στον κουβά με το νερό που έχουν για να σβήνουν τα
καπνογόνα.
Αυτοί οι 5.174 πανηγύρισαν με ένα μακρόσυρτο ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛ
λες και είχαμε σκοράρει..

Ελάχιστοι όμως είδαν αυτά τα τρία παιδιά να
 φεύγουν μετά  από δέκα λεπτά.
Ελάχιστοι είδαν τα πρόσωπα τους.
Λίγοι είδαν τις κινήσεις τους.
Ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν..

Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης,
δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης
μ’ αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη..(Γ.Α)

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Να φοβάσαι τις μέρες χωρίς σκοπό..






I'm asking you if you're
a savage beast or else a saint
But you are the one and the other
and many more things too;
you're infinitely many, the one despising
the one hurting, the one being, the one seeking
and all the others together.
Turn around
Be careless
Not all is fragile
Hear nothing from around you
Because you're sacred, because you're alive
Because the most important thing is not what you are
but what you chose to be

Do you hear it? Of course you hear it
the murmur; the deafening and permanent murmur,
it has taken over the city and the spirits,
it walks the streets screaming.
The deafening and permanent murmur
like a parasitic noise inside you that consumes you,
that whispers in the ear of everyone "you're no good,
you good for nothing, you'll never be good enough",
that repeats to you "you're like that, or you should be,
nothing would change if you changed. "
The deafening and permanent murmur
that hopes to put you down by shouting:
"Don't try to rewrite history,
you'll never make it it's too late,
it's a done deal, it's imprinted in the memories."
The deafening and continuous murmur
What makes you think there's no redemption
no forgiveness, no deliverance, no remission
and you accept it, you let it in.
Woh woh woh, what are you doing? Stop!
What has gotten into you to do such stuff?
Why are you mistreating yourself like this?
What's wrong?
Talk to me, you know you can tell me everything.
but neh but all you know is bullshit.
Look me in the eyes.
Look at me. Don't give a shit. It's not important.
Me, I find you beautiful,
since the first time I saw you.
Besides, I'm always getting over it.
Moreover what will I do without you?
Moreover what will the universe do without you?
This will never work. It's impossible.
Come on you shouldn't cry! Don't cry because
it will pass I promise, it will pass.
Because we're among those who recover
among those who resist,
among those who believe in miracles;
not among those saying their corpses move
because their feet are kicking
But one day we won't think all these anymore.
we forget everything, as if it had never existed.
What do I have to do
for you to get your shit together
to wipe these shit from your eyes?
You got everything!
You got all the cards!
You got, you got everything! You're too beautiful you bastard!
You son of a bitch! You're killing me! You're killing me a lot!
Along with all the others too,
that are killing me too strongly!
I don't give a shit about the scars, me.
I'm here. I'm ready for everything.
I'm ready to go to hell, I'm carrying you on my back.
I'm taking the blows, look, I'm taking the blows
And you, you're sitting, you planted your ass down!
You refuse to get out of your cell.
But don't you see that I need you?
Don't you see that if you do nothing you serve nothing?
How much longer will this continue?
Will you stand alongside the rails
like a cow staring at the train?
Until you can't anymore or
or till they put you in a wooden box?
Stop your smirk! That smirk there is stinking failure!
Come on give me back that dad smile
but form another point of view you're right,
it's so much easier to smile,
rather than being happy.
You're asking yourself if you're
a savage beast or else a saint
But you are the one and the other
and many more things too;
you're infinitely many, the one despising
the one hurting, the one being, the one seeking
and all the others together.
Turn around
Be careless
Not all is fragile
Hear nothing from around you
Because you're sacred, because you're alive
Because the most important thing is not what you are
but what you chose to be
Do you hear us yo Blizzard? Do you hear us?
If you're hearing us, go fuck yourself.
Did you think you were going to have us huh?
Did you think we haven't seen anything?
Surprise asshole!
Do you hear us yo Shame? Do you hear us?
If you're hearing us watch out
when you're returning home alone at night,
we may decide to remake
your jaw with metal-objects;
or wash your head with lead,
what do you think?
Do you hear us yo Sadness? Do you hear us?
If you're hearing us it's because you too
you'll be packing your bags soon,
take a left one first, second one right,
then left again and go fuck your kin and kith
Congratulations! Cheers!
Do you hear us yo Death? Do you hear us?
If you're hearing us know that you don't frighten us,
you can take anything you want,
we go on all the same, you can't stop us,
and we won't leave anyone behind
we won't leave anyone to be knocked out.
It's all over!
We'll become good people you'll see!
And one day you will be proud of us.
Do you hear us yo Dignity? Do you hear us?
If you're hearing us know
we've knelt on earth and we feel sorry
we feel sorry for everything we've done to you,
but it will change!
Do you hear us yo Love? Do you hear us?
If you're hearing us you must come back
because we're ready now, it's done.
We screwed up, it's true, but then we've understood
and there we are with open hands, our heart in them,
you must take it and guide it.
Do you hear us yo Universe? Do you hear us?
If you're hearing us, wait for us, we're coming,
we'd like to understand all, know all, see all, live all,
we're looking for the door to the new world
to be able to blend in big time.
Do you hear us Yo who's waiting? Do you hear us?
If you're hearing us remember you're not alone, never!
We're too many to be a bit shaky a bit flaky.
and in our minds there's a blizzard,
like the mystics, big-hearted losers;
we must sound the alarm, to find each other again,
to rejoin, to kiss each other
to be millions of hands on million shoulders.
to repeat one more time that weariness is a crime,
that life is a heist of the century, a chili pepper whore.
Go fuck your mother yo Blizzard.
Go fuck your mother yo Blizzard.
It's all over.
Go fuck your mother yo Blizzard.
When the only thing you feel capable for
is lying down curled up and think of nothing.
Go fuck your mother yo Blizzard.
If you feel sliding down there will be hands to catch you
Go fuck your mother yo Blizzard.
Delve to come through. Stop only when everything is cleared away.
Go fuck your mother yo Blizzard.
You'll get there, you'll breathe air
and you'll realize that there's something that's changed.
Go fuck your mother yo Blizzard.
The night will be calm. No one's left behind.
Go fuck your mother yo Blizzard.
There will be aches and sorrows but we'll stand on our feet

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Σπονσοριλίκι (το)




Ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινά από τα όνειρα του Λόττο,
 και ύστερα πάιζει με τα κανάλια της τηλεόρασης και εκπαιδεύει 
τα παιδιά του πως να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ.
Σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο, 
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απο τις ανθρώπινες μάζες,
 η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού. (Κ.Β)


Αρχές του 2000 βρέθηκα απο σπόντα σε μια επαρχιακή πόλη σαν φοιτητής
.Άπειρος ελεύθερος χρόνος-λιγοστά χρήματα. 
Πάνω στο ψάξιμο για δουλεία βρέθηκα σε ένας από τους 
ραδιοφώνικούς σταθμούς της πόλης ζητώντας δουλειά.
Πιο πολύ για την καύλα, όχι τόσο για τα φράγκα.
Ιδιοκτήτης του σταθμού ένας υπέρβαρος γλοιώδης τύπος
 και για στούντιο μια γκαρσονιέρα στο κέντρο της πόλης
 με έναν υπολογιστή, ένα γραφείο και μια τηλεόραση.
 Με τα πολλά για να πάρω εκπομπή έπρεπε να βρω σπόνσορες
 κάποια μαγαζιά της πόλης και να παίζω τα σποτάκια τους ανάμεσα στα τραγούδια.
 Φυσικά τα φράγκα από τους σπόνσορες θα πήγαιναν στο σταθμό
 κι εγω δεν θα έπαιρνα φράγκο.
 Χωρίς σπόνσορες δεν υπήρχε περίπτωση εκπομπής.
Μαντεύεις την συνέχεια, έτσι?


Δώδεκα χρόνια αργότερα απαραίτητο αξεσουάρ της δουλειάς το mp3.
 Κάποιες φορές ακούω μουσική, άλλες φορές γνωστό αθλητικό σταθμό.
 Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούω ευφάνταστους διαλόγους μεταξύ των εκφωνητών
 πάνω από κακογραμμένα σκετσάκια, το μενού τεράστιο.
 Αυτοκίνητα, φθηνή βενζίνη, τραγανά καλαμαράκια, βραζιλιάνικα εδέσματα
 με 18 ευρώ το άτομο, ακτοπλο'ι'κα εισιτήρια, μασάζ, κολλαγόνα,
 εταιρείες στοιχηματισμού και άλλα πολλά.
 Χειρότερα κι από τη φωνή του Νικολακόπουλου σε συνδυασμό με τη μούρη του Άδωνι.
                                                                                                                     

                                                                             
Εκπομπή μαγειρικής ΚΑΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΝΑ.
 Όποιος τα σκάει παίζει πρώτο τραπέζι πίστα ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΤΑ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ.
 Αγαπητή μου τι δούλεια έχει το μπαλσάμικο με τη συνταγή που θα δείξουμε?
 Χώστο κάπου, το μπαλσάμικο πληρώνει ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΣΑΜΙΚΟ.
 Ευχαριστούμε την ΄΄Κουζινέξ'' για τον υπέροχο νέο μας φούρνο ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ.
 Βάζουμε 3/4 μαργαρίνη ''Φλώρα''.Ποιά είναι η Φλώρα?
 Το βούτυρο κυρία μου ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΗ ΦΛΩΡΑ.
 Γαλοπούλα φουαντρέ,συνταγή με φασκόμηλο που μπορεί να τη φτιάξει
 κι ένας φοιτητής λέει η παρουσιάστρια
.ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ ΦΟΥΑΝΤΡΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ 60 ευρώ το κομμάτι
 κι έγω έτρωγα ένα μήνα μακαρόνια για να πάω ένα τριήμερο Θεσσαλονικη.

 
Ενημερωτικά sites και λοιπά που σου λένε πώς να ζεις. Τίγκα στα μπανεράκια.
Ανοίγεις μια σελίδα να διαβάσεις τίποτα να περάσει η ώρα και πετάγονται
 διαφημίσεις από παντού.Από πάνω, από κάτω, από δεξιά ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.
Νιώθεις λες και ανοίγεις καμιά τσόντα και σου σκάνε σπαμ όλη την ώρα.
Εκεί που διαβάζεις, ξάφνικά περνάει ο Μέσσι με μια μπάλα απο μπροστά σου,
 ή ακόμα χειρότερα σου κόβεται η χολή από καμία διαφήμιση με ήχο.

 

Ξέρετε τα πάντα, που να φάμε, τι να φάμε, τι βράκι να αγοράσουμε,
 ποιό αυτοκίνητο να οδηγήσουμε, ποιός καφές μας αρέσει, τι άφτερσεηβ να βάλουμε..

 

ΙΝΑΦ ΠΙΠΟΛ
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΕΥΡΩ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Τσιτσό*






Διασκεδάζω αφάνταστα με τα editorial του Τσιτσό.
Με κάνουν να ξεφεύγω, μου ανοίγουν το μυαλό.
Πατάω πάνω σε κάθε ιστορία και προσπαθώ να γίνω μέρος της,  
να φανταστώ πράγματα πέρα από τις γραμμές.

Αμέτρητα ταξίδια πριν από την εποχή του rename και μια 
πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης πραγματικών γεγονότων πίσω από 
τη τζαμαρία ενός μικρού καφέ, παρέα με ένα τσιγάρο και μια 
μπύρα και ενθύμιο σκόρπιες σελίδες και ένα ατμοσφαιρικό βιντεάκι.

I could tell you something that will blow your mind..

 

* κι αν κάποτε τα φέρει έτσι η ζωή και συναντηθούμε, 
αυτομάτως από βιβλίο θα γίνεις ταινία, κι εκείνη ακριβώς 
τη στιγμή θα καταλάβεις το μεγαλείο του γραπτού λόγου *

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

The apartment





Ήμουν λέει φιλοξενούμενος σε ένα άγνωστο σπίτι και έμενα
σε ένα κακόγουστο δωμάτιο στο ισόγειο.
 Θυμάμαι τα μεγάλα ξύλινα παραθυρόφυλλα περασμένα με παχιά στρώση μπογιάς και
εκείνα τα ορθογώνια τζάμια τους σαν αυτά που βλέπαμε στις
παλιές μονοκατοικίες στα Αναφιώτικα.
Εσωτερικά θυμάμαι ένα απαίσιο φυστικί χρώμα στους τοίχους
και ένα κολάζ παλαιών επίπλων.
 Μόνη διέξοδος τα μεγάλα παράθυρα για να χαζεύω το δρόμο.
Το δρόμο που δεν ήταν ήσυχος, κάτι είχε γίνει νωρίτερα.
Ακουμπισμένος στο περβάζι έβλεπα ανήσυχα πρόσωπα να
βαδίζουν γρήγορα. Κάποια στιγμή δύο νεαροί στάθηκαν κάτω
από το παράθυρο, λες και ήθελαν να κρυφτούν από κάποιον.
Στάθηκαν που λες, έβγαλαν ένα τσιγαριλίκι και το έσκασαν
χωρίς να δίνουν σημασία στην παρουσία μου ακριβώς από πάνω τους.
Πίνουν το τσιγαριλίκι τους και στα τελειώματα ακούγονται
ποδοβολητά και σκάνε από τη γωνία 3-4 μπάτσοι, χωρίς να
ασχολούνται με το τσιγαριλίκι τους πλησιάζουν και το μόνο
που κάνουν είναι να τους κολλήσουν δύο ολοστρόγγυλα μπλε
αυτοκόλλητα με ένα άσπρο σχέδιο στο κέντρο και τους παίρνουν από κει.
Μέσα στις φωνές και τον πανικό έκλεισα το παράθυρο και
πήγα προς τα μέσα -το ίδιο έκανε από την άλλη πλευρά του
σπιτιού και το ζευγάρι που με φιλοξενούσε ακούγοντας την φασαρία-.
Συναντηθήκαμε σε ένα παλιό ξύλινο χωλ.
Νομίζω ξαφνιάστηκαν λίγο που με είδαν, λες και είχαν
ξεχάσει οτι με φιλοξενούσαν.
Ο άντρας, παρά την αρχική του έκπληξη, δεν μου έδωσε
ιδιαιτερη σημασία. Έκρυψε το βλέμμα του πισω από τα
κοκκάλινα γυαλιά του και κινήθηκε προς το δωμάτιο να δει τι είχε συμβεί.
Η γυναίκα όμως με αγκάλιασε ζεστά και ανάμεσα στα δάκρυα
της με ρώτησε πως ήμουν, λες και με ήξερε από μικρό παιδί
και είχε να με δει χρόνια..
Δεν με άφηνε στιγμή από την αγκαλιά της και όλο ρωτούσε
για μένα, ήθελε να μάθει  όσα περισσότερα μπορούσε μέσα σε
ελάχιστο χρόνο, σαν να ήξερε πως θα φύγω πάλι..
 όπως ήρθα.. 
ξαφνικά..

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

536



Το 536 είναι κάτι παραπάνω από ένας αριθμός.
Το 536 είναι μια παρέα, μια φιλία, μια οικογένεια.
Με τα γέλια της, τα αστεία, τα πειράγματα, τις ιστορίες,
τους τσακωμούς, τις σοβαρές συζητήσεις, τα σχέδια,
το μέλλον, όλα.

Κάπως έτσι το φαντάζομαι. Κάτι όμορφο.

Είναι κάτι που δεν έχεις εσύ, είναι κάτι που πέρασε και 
δεν ακούμπησε, για διάφορους λόγους.

Όπως λέει και ο Βροχοποιός σε ένα ποστάκι του

''Πρέπει να φοβάσαι τις μέρες χωρίς σκοπό, τις νύχτες

χωρίς δύναμη, τους ανθρώπους που δεν θα σε ένοιαζε αν

πέρναγαν μήνες χωρίς να τους ξαναδείς''


Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
των ανθρώπων που παγώνουνε
πάνω απ’ τις σκεπές,
Ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές
αυτούς τους δρόμους
κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές,
που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης,
που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός
Πριν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται..


Τώρα πια, δεν υπάρχει κανένας.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Δεκατριο






Λουξέλ-Χαλκίδα-Πόμολο-Χάρι Πότερ-Οάκα-Υπερχρεωμένα-Αττικό Πάρκο-Lake-Λάρισα-Painter-Ντέξιον-Theremin-Γάμος(1)-Χόξτον-Κάπαρη-Ναύπλιο-Πουταναριό-Dude-Μπαλάφας-Ικέα second hand-Παυλίδης-Κλουβί-Κηπουρός-Φυσητήρας-Gagarin-Ανάβυσσος-Κλεψύδρα-Σοφερίνος-Φοινικούντα-Yes i do-Γάμος(2)-Βέροια-Γάμος(3)-Στραβοντεκολτέ-Νονά-Φωτιά-Σχοινιάς-Save the date-Θερινό-Αλμυρίχι-Λεωνίδιο-Αισχύλεια-Μιχάλης-Μπάρμπερ σοπ-Μανταλάκια-Στέος-Σέλα-Στρατσιατέλα-Σφραγίδα-ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ-(Ο)Γάμος(4)-Γαμπρός-Dixit-Mondeo-Next day-Στραγάλι-Ράμματα-Ζουκουνάκι-Χειροτέχνικα-Τρίκαλα Κορινθίας-Τραχανάς-Εφορία-Μάζωξη-Wine for wasted youth-Χάρτες-Χολμς-Ευγενίτσας-Alto-Βρουμ Βρουμ-Psycho-Roadtrip-Fog-3 Countries-3.636km-Κασκαβάλ πανέ.