Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Mια στιγμή







'' Tο ένα λεπτό ήμουν ένα αγόρι που έκανε κοπάνα από το σχολείο και το επόμενο ένας γέρος που περιμένει να πεθάνει μέσα σε μία τσίγκινη παράγκα. Το νου σου. Μπα, χαραμίζω τα λόγια μου. Μην έχεις το νου σου, Κι εμένα με είχαν προειδοποιήσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Νομίζω άλλωστε πως δεν είναι δυνατόν να ζήσει ένας απλός άνθρωπος απολαμβάνοντας ως το μεδούλι το κάθε λεπτό της ζωής του. Δεν είναι στη φύση μας. Η ίδια η ζωή μας φέρνει διαρκώς στο δρόμο μας όσα μπορούμε να αντέξουμε. Πού να βρούμε χώρο για να τα αποθηκεύσουμε κιόλας όλα στην πορεία; Κανείς δεν έχει τόσο μεγάλο κεφάλι που να χωράει όλες αυτές τις βλακείες. Είναι σαν να περνάμε τη ζωή μας ολόκληρη μέσα στην αίθουσα αναμονής ενός σιδηροδρομικού σταθμού. Πίνοντας άπειρα φλιτζάνια καφέ, παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, περιφέροντας αναμεταξύ μας την ίδια εφημερίδα, κάνοντας οτιδήποτε για να περάσει η ώρα, ενώ απέξω τα πλήθη περνοδιαβαίνουν σε στίφη, όμορφες κοπέλες και έξυπνοι άντρες, ήρωες και επιστήμονες και ιδιοφυΐες  και απλοί, καθημερινοί, καλόκαρδοι άνθρωποι κατά χιλιάδες. Δεν τους γνωρίζουμε ποτέ, δεν τους μιλάμε ποτέ, δεν ακούμε ποτέ τις ιστορίες τους. Καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής, με τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια εφημερίδα, περιμένοντας να χτυπήσει το καμπανάκι, έτσι ώστε, ίσως καμιά δεκαριά φορές στη ζωή μας, να τρέξουμε τουλάχιστον στην αποβάθρα και να δούμε το τρένο να έρχεται, να ζήσουμε επιτέλους κάτι που θα σημαδέψει τη μνήμη μας, προτού ξαναγυρίσουμε στην αίθουσα αναμονής.''

Andrew Nicoll
Ένας τσιρκολάνος, μία καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις.