# true_story

I feel no pain

Tα εκτός έδρας

''Να προσέχεις τα εκτός έδρας'' μου είχε πει πριν πολλά χρόνια κάποιος..
δεν μου είπε μόνο αυτό
''Να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όσους κινδύνους σου επιφυλάσσουν''
''Να είσαι εσύ, να είσαι απλός, να δίνεις και να παίρνεις,

 να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω,

 ότι και να κάνεις να είσαι εσύ εντάξει με τον εαυτό σου..

και όλα θα έρθουν..''

Δεν έδωσα μεγάλη σημασία,

 δεν ήμουν πρόθυμος εκείνη τη στιγμή να πάρω στα σοβαρά εκείνα τα λόγια,

 μπόρεί να έφταιγε που μου χάλασε το απογευματινό μου παιχνίδι

 για  να τον βοηθήσω σε κάτι που στην τελική 

από τη βαρεμάρα μου αποδείχθηκα τελείως άχρηστος,

 ίσως έφταιγε η ζαλάδα της διαδρομής σε συνδυασμό με την αφόρητη ζέστη,
δεν ξέρω τι έφταιγε..

Και ερχόμαστε 15 χρόνια μετά,

 λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα σε μια τελείως άσχετη στιγμή 

να έρχονται στο μυαλό μου αυτά τα λόγια και να σκέφτομαι..

πόσο δίκιο είχε?

Ίσως αν έδειχνα λίγο πιο πρόθυμος εκείνο το απόγευμα

 να μου είχε πει κι άλλα,

πράγματα αληθινά,

 πράγματα που θα έβρισκα μπρόστα μου..

 

Υγ. Τελευταία φορά σε είδα σε ένα κρεβάτι με λευκά σεντόνια,

 είμαι σίγουρος οτι κατάλαβες αυτά που σου είπα,

 το είδα στα μάτια σου..

Nα σου πω μια ιστορία

                                               ..με δέκα ΕΓΩ και δύο εσύ..



 
ΕΓΩ  ήρθα.

ΕΓΩ  τα άρχισα όλα.

ΕΓΩ  βρήκα τρόπο να μπω.

ΕΓΩ  ενθουσιάστηκα.

ΕΓΩ  προσπάθησα.

ΕΓΩ  αγχώθηκα.

ΕΓΩ  χρεώθηκα.

ΕΓΩ  έμεινα πίσω.

ΕΓΩ  κουράστηκα.

ΕΓΩ  ΕΠΕΣΑ.


Κι εσύ, εσύ τι έκανες για όλα αυτά?

The Truman show

Θυμάμαι εκείνο το σπίτι που διασχίζαμε το πάρκο για να πάμε,

 δεν ηταν τόσο άσχημο,

 είχε και την τζαμαρία στο καθιστικό,

 σαν ένα μικρό πάνελ.
 Θα βάζαμε ένα περίεργο τραπέζι και θα κάναμε συζητήσεις, τι συζητήσεις?
 Ε, δεν ξέρω, κάτι θα βρίσκαμε.
Θα καθόμασταν που λες στο περίεργο τραπέζι,

 τι κι αν ήταν ισόγειο, δεν πειράζει.

 Θα περνούσαν  απ'έξω κάθε λογής άνθρωποι,

 παππούδες και γιαγιάδες στον καθιερωμένο απογευματινό τους περίπατο,

 παιδάκια με μπάλες και τα ποδήλατα τους που πήγαιναν να παίξουν στο πάρκο,

 ζευγαράκια αγκαλιασμένα σα να μην υπάρχει αύριο,

 σκεπτικοί κύριοι με τα χέρια στις τσέπες,

 ανησυχες νοικοκυρές με φόρμες, ρουζ και κοκκινο κραγιον,
συνδυασμος αταίριαστος για τη λίστα του σούπερ μάρκετ που κρατούσαν στα χέρια.
Όλοι τους θα κοντοστέκονταν καθώς περνούσαν από μπροστά μας,

 θα μας κοιτούσαν, εμάς και το περίεργο τραπέζι.

 Ένα μικρο Τρούμαν σόου.
Που ξέρεις, μπορεί να ντυνόμασταν κι εμείς με περίεργα ρούχα καμιά φορά,

 έτσι για το γούστο.

Τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα όμως, το υπόλοιπο σπίτι ήταν άσχημο,
 άσε που ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε γάτα

 και ξέρεις οτι σιχαίνομαι τις γάτες.

  Δεν το ήξερες? Πολλά δεν ήξερες.
Τελικά μονο η τζαμαρία στο καθιστικό άξιζε..

Haig nights,open mic

so many nights

one dream

one love

Κάποτε

Κάποτε έκοβα βόλτες σ'ένα άδειο πάρκινγκ..

Changes

Περασαν κιολας 8 μηνες απο εκεινο το ποσταρισμα..το θυμαμαι σαν χθες,ολα τα θυμαμαι..που ημουν,τι εκανα,πως ενιωθα,τι ηθελα..σιγουρα μεχρι τοτε δεν ημουν και στα καλυτερα μου,αλλα αν υπολογισεις και 3 μηνες στο κεφαλι με φουλ πιεση προσπαθωντας να αποδειξω σε καποιους κατι το οποιο ειχα αποδειξει στον εαυτο μου,τοτε καταλαβαινεις γιατι εκεινο το ποσταρισμα φανταζε σαν λυτρωση..

Το λεει και ο Λ.Μ. σε ενα τραγουδι του.. ''Χαθηκαν ολα στο δρομο,βγαζω τη μασκα,αλλαζω ροτα..'' και αλλαξα..σιγουρα αλλαξα..αλλα πρωτα εβγαλα τη μασκα,εγινα παλι εγω.Σταματησα επιτελους να προσποιουμαι και να προσπαθω να αποδειξω πραγματα στους αλλους,επαψα να ακολουθω αυτο που δεν εχει να μου προσφερει κατι -και δεν μιλαω για υλικα αγαθα,δεν με απασχολουν,μακαρι να ειμαι καλα και να μπορω να τα προσφερω εγω στον εαυτο μου.- Μιλαω για πραγματα που εχουν να κανουν με την ψυχικη αναταση,το πως θα ''μιλησει'' αυτος που εχεις απεναντι σου στην καρδια και το μυαλο σου..να κανεις μια απλη κουβεντα βρε αδερφε μου..

Ο χρονος θα δειξει τι κερδισα η τι εχασα απο αυτη την ιστορια,πανω κατω ομως ξερω..

Εξαλλου το ειπαμε και πριν 8 μηνες..ΟΠΩΣ ΕΡΘΟΥΝ..